Sjálfbærni og viðskipti

Vilhjálmur Þorsteinsson setur fram góða greiningu á geðveikinni sem stýrði viðskiptalífinu að miklu leyti árin sex frá 2002-2008 hér:Sjálfbærnina vantaði í viðskiptalífið

Samtímis beinir hann sjónum sínum að því hvað vantaði í viðskiptalífið á þessum árum og hvað þarf að að vera leiðarljós jafnt í rekstri fyrirtækja og lífstíl fólks til að allt sigli ekki í strand fyrr eða síðar.

Hugtakið sjálfbærni er afar einfalt í sjálfu sér, eins og Vilhjálmur lýsir vel, en þar sem það er tiiltölulega nýtt og ofurtengt umhverfismálum eingöngu í huga flestra virðist sem svo að flestir einfaldlega skilji ekki um hvað það snýst.

Fyrstu alþjóðlegu stórfyrirtækin -og góðir bændur eða sjoppueigendur ef því er að skipta- sem hafa sett sjálfbærni á oddinn í sínum viðskiptaháttum skilja það að þetta er eina leiðin og hún byggir á hugsuninni: "Ætlum við að vera í bransanum eftir hundrað ár eða tvöhundruð?" Svarið er já, svarið er sjálfbærni.

Kannski fancy orð fyrir einfalda hugmyndafræði, en það skilja allir að þú klárar ekki auðlindir eyjunnar og fyllir allt af rusli og situr svo eftir með sárt ennið. Svona eins og sex ára ævintýrið 2002-2008 er gott dæmi um. Það sem þú gerir verður að virka, og halda áfram að virka, annars er betra að sitja heima og lesa.

Það er svo athyglisvert að hamingjan og sjálfbærnin eru sama eðlis. Að hámarka skammtímahag og langtímahag samtímis. Í einkalífi hvers og eins jafnt sem plánetunnar.

Það er góður búskapur.

Að lokum vil ég benda á grein sem birtist í Harvard Business Review síðastliðið haust. Þar er talað um hvernig aukin áhersla á sjálfbærni í rekstri fyrirtækja felur í sér nýsköpun í vörum og þjónustu og byrjar greinin á ekki minni yfirlýsingu en þessari: "There’s no alternative to sustainable development."

Why Sustainability Is Now the Key Driver of Innovation

 

Teitur